“İçtihat Metni”
MAHKEMESİ : İZMİR FİKRÎ VE SINAÎ HAKLAR HUKUK MAHKEMESİ
Taraflar arasında görülen davada İzmir Fikri ve Sınai Haklar Hukuk Mahkemesi’nce verilen 08/02/2011 tarih ve 2010/35-2011/16 sayılı kararın duruşmalı olarak incelenmesi davacı vekili tarafından istenmiş olup, duruşma için belirlenen 07.05.2013 günü başkaca gelen olmadığı yoklama ile anlaşılıp hazır bulunan davacı vekili Av…. dinlenildikten sonra duruşmalı işlerin yoğunluğu ve süre darlığından ötürü işin incelenerek karara bağlanması ileriye bırakıldı. Tetkik Hakimi … tarafından düzenlenen rapor dinlenildikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, müvekkili şirketin 2000 yılından beri tescilsiz olarak “SIR WINSTON TEA HOUSE” markasını, kendi faaliyet alanında kullandığını, ayrıca biralar hariç alkollü içeceklere ilişkin 30. sınıfta ve kafe, restoran işletmeciliği, yiyecek içecek hizmetleri sağlanması ile geçici konaklama hizmetleri açısından 43. sınıfta tescil edilmek üzere 23.10.2009 tarihinde, 2009 56246 numaralı marka başvurusunu yaptığını, bu arada davalı şirketin 05.02.2009 tarihli ve 2008 08221 sayılı “SIR WINSTON” ibareli ve 43. sınıfta tescilli markanın sahibi olduğunu öğrendiklerini ileri sürerek, davalı markasının hükümsüzlüğünü talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili, “SIR WINSTON” markasının çay ürünü için Dünya’da önde gelen bir marka olduğunu, Almanya merkezli Teekanne Grubu tarafından üretilip satıldığını, 125 yılı aşkın bir tecrübe ve yüksek kalite ile ün yaptığını, markadan doğan hakların kafeterya hizmetleri bakımından müvekkiline ait bulunduğunu, davacı şirketin kötü niyetli olduğunu savunarak, davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davacının “SIR WINSTON” ibaresini davalının başvuru tarihi olan 04.04.2008 tarihinden önce 29.03.2001 tarihinden itibaren kullanmaya başladığı, sunulan işyeri açma ruhsatları ve fatura örneklerinin bu durumun kanıtladığı, ancak “SIR WINSTON” markasının bir çay markası olarak ülkemizde ilk kez 1990’lı yılların başlarında Alman üreticinin Türkiye’deki satışları ile tanınmaya başladığı, ürün markası olarak da davalı şirketin selefleri olarak belirttikleri şirketler ve yabancı Türk ortaklığı olan Kütaş Teekanne A.Ş. adına 1991 yılında tescil edildiği, 30. sınıfta gerçekleşen bu tesciller ve kullanımın, “SIR WINSTON” ibaresinin Türk tüketicisine tanıtımını sağladığı, bu tanıtım ve yaratılan itibarın, 30. sınıf için gerçekleşmiş olsa dahi çayın sunumu bakımından 43. sınıfa ilişkin bir faaliyet için dahi hak sağlayabilecek nitelikte olduğu, 2002 yılında R. Seeling & HileoHg’nin 43. sınıftaki tescilden feragat etmesi
üzerine, davalının 2008 yılında markayı tescil ettiği, markanın Paris Sözleşmesi 1. mükerrer 6. maddesi ve 556 sayılı KHK.’nin 7/ı maddesi uyarınca herkesçe bilinen marka niteliğinde olduğu, markayı lisans ile kullanan Kütaş Teekanne A.Ş.’nin bağlantılı olduğu davalıya haklarını devrettiği, ancak davalı şirketin veya Kütaş Teekanne A.Ş.’nin, 43. sınıfta tescile başvurmak için 2008 yılına dek beklediklerinin anlaşıldığı gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiştir.
Kararı, davacı vekili temyiz etmiştir.
Dava dosyası içerisindeki bilgi ve belgelere, mahkeme kararının gerekçesinde dayanılan delillerin tartışılıp, değerlendirilmesinde usul ve yasaya aykırı bir yön bulunmamasına göre, davacı vekilinin tüm temyiz itirazları yerinde değildir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerden dolayı, davacı vekilinin bütün temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan hükmün ONANMASINA, taktir olunan 990,00 TL duruşma vekalet ücretinin davacıdan alınarak davalıya verilmesine, aşağıda yazılı bakiye 05,90 TL temyiz ilam harcının temyiz edendan alınmasına, 09.05.2013 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.
Kaynak-Yargıtay
